معرفی قابلیت DSP و قابلیت WDR در دوربین مدار بسته

قابلیت ها و ویژگی های دوربین های مدار بسته زیاد و متنوع هستند. افرادی که به دنبال خرید دوربین مدار بسته هستند باید با دقت زیادی به سراغ خرید دوربین ها بروند. هر امکان و ویژگی دوربین می تواند نقش مهمی در انتخاب و خرید دوربین داشته باشد. ما در مطلب قبلی به طور خلاصه در مورد قابلیت های BLC، HLC و قابلیت WDR در دوربین مدار بسته نکاتی را به شما ارائه دادیم. در ادامه این مطلب به صورت کامل تر با این ویژگی ها آشنا شوید.

قابلیت WDR در دوربین مدار بسته چیست؟

دامنه گسترده پویای دیجیتالی DWDR روشی ارزان قیمت است که توسط سازنده های دوربین های مدار بسته برای حل مشکل گران قیمت بودن WDR ارائه شده است. DWDR برای انجام عمل مشابه قابلیت WDR، به جای حسگر تصویر به تراشه DSP متکی است. اما ضعیف تر از قابلیت WDR عمل می کند که چند دلیل برای این امر وجود دارد.

در حالی که قابلیت WDR از فناوری Double Scan استفاده می کند، DWDR از ویژگی دستکاری پیکسل های دیجیتال استفاده می کند. به این صورت که هر پیکسل جداگانه تصویر را تنظیم کرده و نوردهی را بر اساس آن محاسبه می کند. مشابه تفاوت بین زوم دیجیتال و اپتیکال، اصلاح تصویر اصلی، بهتر از هرگونه جلوه دیجیتالی است. بنابراین، این روش محدودیت هایی دارد. DWDR نمی تواند برای پیکسل های بسیار روشن کار زیادی انجام دهد و فقط تاریکی ها را برای جبران تفاوت نوردهی روشن می کند. این واقعیت که به شدت پیکسل ها را دستکاری می کند منجر به دانه دار و پیکسل پیکسل شدن تصویر کلی می شود. به طور کلی DWDR قابلیتی است که در نبود WDR ، برای جبرانش ارائه می شود زیرا قابلیت WDR برای نصب در دوربین، به سنسور های تصویر با هزینه بیشتری احتیاج دارد.

قابلیت های WDR True / WDR Real / Super WDR

این قابلیت ها عباراتی هستند که معمولا روی بسته بندی دوربین مدار بسته وجود دارند. این قابلیت ها نام های مختلفی بر روی برچسب دوربین های مدار بسته دارند و دلیل آن مارک های متنوع دوربین مدار بسته است.

اصطلاح “True WDR” و موارد مشابه دیگر فقط به یک چیز اشاره دارد، یعنی این که سازنده به شما قول می دهد که قابلیت WDR که خریداری می کنید در واقع با مشخصات ادعا شده توسط آن ها برای محصولشان یکی است. همانطور که قبلا ذکر شد، محدودیت های WDR به سنسور تصویر دوربین بستگی دارد. این روزها وعده های نادرست زیادی در بازار وجود دارد که تولیدکنندگان با وعده قابلیت WDR با کیفیت واقعی، محصولی با ویژگی DWDR که جایگزینی دیجیتال و با کیفیت پایین است را عرضه کرده و از این عبارات برای کمک به فروش محصولات خود استفاده می کنند.

سنسور های تصویر و پردازنده های سیگنال دیجیتال (DSP)

ترکیب سنسور تصویر و DPS، قسمت تصویربرداری یک دوربین مدار بسته را تشکیل می دهد. این دو تعیین می کنند که کیفیت سیگنال ویدئویی دوربین چگونه باشد. اگر دوربینی بخرید که دارای سنسور تصویر و DSP با کیفیت باشد، در کل تصویر رضایت بخش و بهتری خواهید داشت. مخصوصاً در شرایط روشنایی متغیر که به HLC، BLC و WDR نیاز دارند. هنگام جستجوی مشخصات دوربین مدار بسته، جستجوی انواع این دو جزء موجود در آن نقش مهمی دارد. درک نقش آن ها در دوربین سهم بزرگی در تصمیم شما برای خرید یک دوربین خوب دارد که در ادامه، برخی از انواع رایج این اجزای تصویر برداری را توضیح می دهیم.

پردازنده های سیگنال دیجیتال (DSP)

DSP یک تراشه در یک دوربین امنیتی برای پردازش ویدئویی است که توسط دستگاه تصویربرداری گرفته شده است. به عنوان مثال سنسور تصویر. DSP چندین مولفه دارد که عملکرد کلی تراشه را تشکیل می دهد. این مولفه ها شامل حافظه برنامه، حافظه داده، موتور محاسبه و نرم افزار است.

این نرم افزار در DSP، سیگنال های ویدئویی را پردازش می کند تا بتواند آن ها را تجزیه و تحلیل، نمایش یا به نوع دیگری تبدیل کند که مولفه ای بسیار مهم در دوربین نظارتی محسوب می شود چون کیفیت کلی تصویر را تحت تأثیر قرار داده و ویژگی های تصویربرداری پیشرفته ای مانند HLC، BLC و WDR را فراهم می کند.

در دوربین های آنالوگ، DSP به سادگی، ویژگی های ذکر شده در بالا را فراهم می کند. در دوربین های PoE، دوربین های hdcvi یا سایر دوربین های HD بر اساس کابل کواکسیال، DSP فیلم خام گرفته شده توسط دستگاه تصویربرداری را به سیگنال مناسب برای انتقال تبدیل می کند.

سنسور های تصویر

سنسورهای تصویر قطعات بسیار مهمی از تکنولوژی هستند که در دوربین های امنیتی شما قرار دارند. سنسور تصویر بخشی است که نوری را که به لنز دوربین شما می تابد ضبط می کند و آن را به سیگنال های الکتریکی تبدیل می کند که به صورت فیلم ضبط می شوند. دو نوع سنسور مورد استفاده در دوربین های امنیتی وجود دارند، سنسورهای CCD و CMOS که هر دو، مزایا و معایب خود را دارند. در ادامه خلاصه ای مختصر از هر نوع آورده شده است و می توانید اطلاعات بیشتر در مورد سنسورهای تصویر CCD و CMOS را بیابید.

سنسور های CCD

سنسورهای CCD به ویژه در دوربین های آنالوگ رایج بوده و به عنوان یک سنسور با کیفیت بسیار بالا شناخته می شوند. این سنسورها همان چیزی است که دوربین واقعی WDR را در کنار DSP مانند Effio-V امکان پذیر می کند. سنسورهای مگاپیکسلی CCD بسیار گران هستند و به دلیل هزینه آن ها، بیشتر دوربین های با کیفیت بالا و IP در بازار مصرف دارای سنسورهای CMOS هستند که جای تأسف دارد زیرا سنسورهای CMOS فاقد برخی ویژگی ها هستند که فقط در سنسورهای CCD موجود است. سنسورهای CCD بالاترین حساسیت را نسبت به نور دارند البته برای هر کاربردی بهترین نیستند. به عنوان مثال سنسورهای CCD قادر به نگه داشتن سیگنال بزرگ در هر پیکسل مجزا و نویز خوانی بسیار کم دارند، به این معنی که دامنه دینامیکی آنها بسیار بیشتر از سنسورهای CMOS است.

اگرچه CMOS برای کاربردهای مرتبط با سرعت ممکن است بهتر باشد، سنسورهای CCD برای برنامه هایی که به نویز کم نیاز دارند، به ویژه در نور کم بسیار بهتر است.

سنسور های CMOS

همانطور که قبلاً گفته شد، بیشتر دوربین های HD و IP اکنون از سنسورهای CMOS استفاده می کنند. سنسور های CMOS در مقایسه با سنسورهای CCD دارای مزایا و معایبی هستند. سرعت تبدیل تصاویر به داده های دیجیتال بسیار سریعتر از سنسورهای CCD است. بنابراین در کل، سرعت آن ها بسیار بالاتر بوده همچنین به ولتاژ کمتری نیاز داشته و مصرف برق کمتری دارند. البته متأسفانه نویز الکتریکی زیادی ایجاد می کنند و گاهی منجر به تصویری دانه دار می شوند. بسیاری از تولیدکنندگان برای کمک به این امر از فناوری های مختلفی در دوربین های خود استفاده می کنند. همچنین، WDR واقعی، در حال حاضر در سنسورهای CMOS در دسترس نبوده و به همین دلیل است که DWDR و تکنیک های مشابه از طریق DSP استفاده می شود.